ج. اگر اين قسم به اسماى مختصه يا غالبه‌ى خداوند متعال باشد و درباره‌ى  زوجه‌ى دائمه‌ى مدخولٌ‌بها و براى ضرر رساندن به او باشد و مقيّد به ابد يا بيش از چهارماه باشد، پس اگر زن صبر نکرد به حاکم مرافعه مى‌کند و حاکم هم پس از چهار ماه او را مجبور به رجوع يا طلاق مى‌کند و مرد هم هر وقت وطى نمود، بايد کفّاره بدهد.

ج. اجابت او مطلوب است.

ج. ارتباط، موجب نشوز نمى‌شود.

ج. هر سه در گناه شريک هستند، ولى ديه بر عهده‌ى مادر است.

ج. ظاهرا مى‌تواند.

ج. بايد فورا از او جدا شود.

ج. اگر در اين مدت زن ديگرى را هم بتواند وطى کند، در رفع عنن کافى است و اگر ممکن نبود و زوجه هم تمکين نکرد، ثبوت حق فسخ مشکل است.

ج. اگر زن نوه دخترى خود را شير دهد، آن دختر به شوهر خود حرام مى‌شود.

 ج. نفقه‌ى طفل بر پدر است و پدر پدر، هر چه بالا رود و با نبود آن‌ها بر مادر است و بر پدر و مادر مادر، هر چه بالا رود.

ج. بله، صحيح است و اگر آن تعهّد را ضمن عقد خارج لازمى شرط کند، الزام‌آور هم مى‌شود.