ج. نفقه‌ى طفل بر پدر است و پدر پدر، هر چه بالا رود و با نبود آن‌ها بر مادر است و بر پدر و مادر مادر، هر چه بالا رود.

ج. بله، صحيح است و اگر آن تعهّد را ضمن عقد خارج لازمى شرط کند، الزام‌آور هم مى‌شود.

ج. از وسايل خانه به طور عادّى مى‌توانيد استفاده نماييد و استفاده از خوردنى‌ها و آشاميدنى‌ها و غيره مانعى ندارد.

ج. از واجبات نمى‌تواند امتناع کند.

ج. اگر يقين به رضايت صاحبش دارد، مانع ندارد.

ج. نمى‌تواند.

ج. در اين سه متعيّن نيست.

ج. اگر يقين به حرام بودن عين غذا نداريد، مى‌توانيد تصرّف نماييد و در صورت يقين، دادن پول، حرام موجب جواز تصرّف نيست.

ج. فرزند در هر سنى که باشد، اگر فقير باشد و پدر داشته باشد نفقه‌اش بر پدر  واجب است و اگر نفقه را از عين مال حرام بدهد، آن‌ها نمى‌توانند از آن پول استفاده کنند و بايد از پول حلال مطالبه کنند.

ج. در موارد ضمان آن، بر مسبّب است و گرنه اگر مال دارد، بر خود او است و در غير اين صورت مثل ساير فقرا است.