ج. زنى که عقد دايم شده، نبايد بدون اجازه شوهر از خانه بيرون رود و بايد خود را براى هر لذتى که او مى‌خواهد تسليم نمايد و بدون عذر شرعى از نزديکى کردن او جلوگيرى نکند.

ج. در موردى که کمک او بر خروج صدق مى‌کند، شرعا مجاز نيستند.

ج. در هر موردى که مرتبط با حقوق او نيست، لازم نيست.

ج. چون راجع به استمتاعات است، زن بايد اطاعت کند.

ج. اگر شرط فقط گذشتن از حق باشد نه شرط عدم استحقاق، عقد و شرط صحيح است وگرنه فقط عقد صحيح است.

ج. زن حق مطالبه‌ى اجرت را دارد.

ج. تبعيّت از حکم هيچ‌يک لازم نيست. بلى، خارج شدن زن از منزل بايد با اجازه‌ى شوهر باشد و در استمتاعات بايد از شوهر اطاعت کند.

ج. تا وقتى که ضمن عقد شرطى نشده باشد، مى‌تواند مانع اشتغال زن شود.

ج. عدم اطاعت زن در مورد بيرون رفتن از خانه و بهره جنسى مرد از او نشوز محسوب شده و زن گناه کار است و حق غذا، لباس، منزل و هم خوابى ندارد؛ ولى مهر او از بين نمى‌رود.

ج. نمى‌تواند مجبور کند.