ج. تا حدّى که به موالات آن جمله اخلال نرساند، اشکال ندارد.

ج. خير.

ج. بنا بگذارد که در حال رکوع است.

ج. يعنى با سر اشاره نمايد (مسأله‌ى ٨۴٨ رساله).

ج. بر زمين و گياه و کاغذ توليدشده از گياه مى‌توان سجده کرد و افضل از همه تربت امام حسين ـ عليه‌السّلام ـ است (مسأله‌ى ٨٨۶ الى ٨٩٢ رساله)

ج. اگر اختصاص به آن جا دارد، جايز نيست.

ج. اين شک اعتبار ندارد؛ ولى براى سجده‌هاى بعدى بايد احراز شرط کند.

ج. دعا يا ذکر خداوند متعال به هر لغتى که مخصوص نمازگزار باشد، در بين نماز  اگرچه به عربى نباشد، مانعى ندارد؛ ولى خلاف احتياط است. خلاصه اين که: بنابر اظهر جايز است، اگرچه احوط مواظبت بر عربيّت است. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ٩٣٢ رساله رجوع شود.)

ج. فقط يک سجده واجب است و تشهد و سلام ندارد.

ج. اگر در ضمن صلوات بگويند، مانند اين که به اين نحو گفته شود: «اللّهمّ صلّ على محمّد و آل محمّد سيّما على اميرالمؤمنين خليفة رسول‌اللّه‌ بلا فصل و على اولاده اوصيائه الطّاهرين» مانعى ندارد، بلکه گاهى بگويند و گاهى ترک نمايند تا جزئيّت نماز از آن انتزاع و فهميده نشود.