ج. در موارد تعيّن مثل عزم مستقر بر جريان طبق عادت ـ که به منزله‌ى قصد خاصّ است يا غير آن از موارد تعيّن ـ خير، تعيين سوره لازم نيست و در غير آن‌ها قصد خصوصيّت لازم است، هر چند خصوصيت حاصل به آن چه بعدا مى‌خواند ولو اکنون نمى‌داند.

ج. نمازها محکوم به صحّت است، ولى عمدا اين کار را نکند.

ج. بعد از نماز احتياطا سجده‌ى سهو به جا آورد.

ج. اگر قبل از رفتن به رکوع ملتفت شده، بايد تدارک کند و بعد از آن سوره را بخواند؛ و اگر بعد از رکوع فهميده، نمازش صحيح است و احتياطا بعد از سلام سجده‌ى سهو به جا آورد، مگر در صورت جهل به حکم که چون نوعا جاهلِ مقصّرند، نماز را اعاده کنند.

ج. اگر شک در محل باشد و در دو و سه بار شک کند، يک بار ديگر بخواند.

ج. اگر سهوا بوده مانعى ندارد و اگر به علت جهل بوده، صحيح نيست و بايد نمازهايى که به اين صورت خوانده شده، به تدريج قضا کند.

ج. در صورتى که بتواند پيش از آن که از حدّ رکوع بيرون رود ذکر را بگويد، بايد ذکر را در آن حال تمام کند.

ج. خير، لازم نيست (مسأله‌ى ٨٣٩ رساله).

ج. مى‌توانند به قسمت‌هايى که با سنگ مفروش شده نماز بخوانند و يا براى اقامه نماز به جايى بروند که موجب وهن نباشد.

ج. نمازش باطل است.