ج. طول دادن قنوت مطلقا مستحب است و حدّى ندارد.

ج. در زمان حيات دست از ارشاد و نصيحت او برندارد و پس از مرگ هم اگر پسر بزرگ او باشد، احتياطا قضاى نمازهاى پدر بر او واجب است.

ج. محل قنوت پيش از رکوع رکعت دوم است.

ج. اصل عمل وارد شده است و در حال قنوت، بدون قصد ورود مانعى ندارد.

ج. موجب بطلان نماز او نمى‌شود.

ج. اگر پس از آن که به اندازه رکوع خم شود يادش بيايد، مستحب است بعد از رکوع قضا کند، و اگر در سجده يادش بيايد، مستحب است بعد از سلام، قضا نمايد و احتمال دارد هر جاى نماز که يادش آمد بتواند قنوت را به جا آورد.

ج. مؤمن نبايد با مومن ديگر از جهت ايمانش مخالف باشد.

ج. مى‌تواند نافله بخواند؛ ولى جاى نماز قضا را نمى‌گيرد.

ج. در صورتى که عمدا قنوت نخواند، قضا ندارد.

ج. به صورت ضمير اشکال ندارد و يا به نحو «اللّهم اغفر للمنظورين من المؤمنين و المؤمنات».