ج. کسى که مى‌تواند درست بايستد لازم است پاها را طورى گشاد نگذارد که به حال ايستادن معمولى نباشد؛ ولى اگر بگويند ايستاده است و يا از روى فراموشى، پاها را بيش از حدّ متعارف باز کرد، نمازش باطل نمى‌شود، اگرچه محل احتياط است.

ج. به قصد مطلق ذکر يا وظيفه، اشکال ندارد.

ج. عمدا جايز نيست، با توضيح مذکور در مسأله ٧٨٨ و ٧٨٩ رساله در مورد عمد و سهو.

ج. آن ذکر را تمام کند؛ بلکه بعيد نيست اگر تمام ذکر را بعد از ايستادن بگويد، عمل به مستحبّ کرده باشد.

ج. در صورت حرکت دادن، طمأنينه صادق است؛ مگر اين‌که فعل کثير صدق کند. بلکه اگر براى خضوع در نماز باشد، کثيرش هم مانعى ندارد.

ج. مانعى ندارد.

ج. نمازهاى مستحبّى را در حال حرکت و سوارى مى‌شود خواند و حرکت، لازم غالبى آن است و استقبال قبله در آن‌ها لازم نيست و در حال استقرار لازم است. (مسأله ۶۵٢ رساله).

ج. اگر آن را بعد از ايستادن بگويد، تحقّق مستحبّ بعيد نيست.

ج. تکبيرة الاحرام بايد مقارن با قيام باشد.

ج. تا وقتى که از قبله منحرف نشده يا صورت نماز محو نشده باشد، اشکال ندارد و با زوال طمأنينه، ذکر را اعاده نمايد.