ج. بايد به هر صورتى که مى‌توانند بگويند و اگر هيچ نمى‌توانند بگويند، براى تکبير بنابر احوط با انگشت اشاره کند و اگر مى‌تواند، زبانش را هم حرکت دهد.

ج. اگر به نحو متعارف دست‌ها را بالا ببرد، ضرر نمى‌رساند.

ج. براى درک استحباب، بايد بالا بردن دست‌ها با تکبير گفتن، مقارنت عرفيّه داشته باشد.

ج. خير، موجب بطلان نمى‌شود.

ج. جايز نيست.

ج. نبايد به شک خود اعتنا کند.

ج. اگر از حالت طمأنينه خارج شود، بايد دوباره بگويد.

ج. عمدا باشد باطل است.

ج. بنا را بر اوّلى مى‌گذارد.

ج. اگر مضرّ به طمأنينه بوده، بايد تکبير را تکرار کند.