ج. اگر رکن نماز کم يا زياد شده، مطلقا قضا دارد و در غير اين صورت، بين تقصير و قصور فرق هست؛ ولى چون نوعا تقصير هست، کم‌کم قضا نماييد.

ج. بايد آن‌ها را قضا کند و کفاره‌ى روزه‌ها را هم، اگر جاهل مقصّر بوده، بدهد.

ج. بايد در خواندن آن کوتاهى نکند، ولى واجب نيست فورا آن را به جا آورد.

ج. در نمازهايى که در هنگام ادا بر يکديگر مترتّب هستند ـ مثل ظهر و عصر و مغرب و عشا ـ اگر بدون ترتيب خوانده، بايد دوباره بخواند و در نمازهايى که فقط ترتُّب خارجى دارند نه شرطى، هر مقدار از آن که با نمازهاى بعدى ترتيبش حفظ مى‌شود، اعاده ندارد، و آن چه که محفوظ نمى‌شود، آن‌ها را دوباره بخواند.

ج. خير.

ج. تا زنده است ديگران وظيفه‌اى ندارند و اگر طورى باشد که قضاکردن بر خود او واجب است، پس از وفات هم بايد برايش قضا کنند وگرنه واجب نيست، مثل جنون.

ج. هر مقدار از نمازهايى که يقين دارد قضا شده، بايد قضا کند و اگر تعداد نماز صبح بيشتر بوده، بايد آن‌ها را بيشتر و به همان مقدار قضا کند و با جهل به نحوه‌ى قضا شدن آن نمازها، ترتيب واجب نيست. (تفصيل آن در مسأله‌ى ١١١٩ و ١١٢١ رساله آمده است.)

ج. تا مقدار مقدور را بايد قضا کند و بقيه را وصيت کند.

ج. اگر ترتيب خاصى را نمى‌داند به ترتيب شبانه روزى بايد بخواند؛ مگر طورى جاهل باشد که اصل ترتيب ساقط شود.

ج. همان نماز را که قضا کند کافى است؛ گرچه احتياط مستحب در اين است که نمازهاى پس از آن صبح را تا صبح بعدى دوباره قضا کند تا ترتيب حفظ شده باشد.