ج. بنا مى‌گذارد که در نماز ظهر است؛ يعنى به قصد ظهر نماز را تمام کند اگر نماز ظهر را نخوانده باشد و اين در صورتى است که در وقت مختصّ به ظهر يا مشترک باشد؛ اما در وقت مختصّ به عصر، در صورتى که قصد امر فعلى داشته، بدون تقييد به عنوان، بلکه مجرّد تطبيق در مقصود، قصد نماز عصر مى‌نمايد و اتمام مى‌کند.

ج. نمازش باطل است.

ج. فرقى در احکام شک بين مورد ضعف حافظه و قوّت آن نيست و اگر کثيرالشک باشد، اعتنا نکند.

ج. بايد به شکش اعتنا نکند.

ج. بله، همين حکم را دارد.

ج. اگر بعد از محل است اعتنا نکند مثل اين که در حال تشهّد يا قيام باشد، به خلاف اين که در حال جلوس و يا حال نهوض براى قيام باشد که مشکوک را به جا مى‌آورد.

ج. تا وقتى که فارغ از محلّ نشده است، بنابر اقلّ بگذارد.

ج. به شک خود اعتنا نکند.

ج. بايد صبر نمايد و تامّل کند، و اگر احتمال مى‌دهد که با عقب انداختن تامّل، مطلب از ذهنش نمى‌رود، مى‌تواند به قرائت به قصد قربت ادامه دهد و بعد تأمّل کند.

ج. به شک خود اعتنا نکند.