ج. اگر بيمارى به اندازه جنون و اختلال عقل ـ هر چند ادوارى ـ باشد، فسخ صحيح است و در غير اين صورت صحيح نيست؛ مگر اين که عدم آن در عقد شرط شده باشد، يا عقد مبنى بر آن شرط باشد.

ج. ملاک وجود داشتن آن‌ها است، نه عسر و حرج ناشى از وجود آن عيوب.

ج. اگر زن يا مرد، به سبب يکى از عيوب که در رساله ذکر گرديده است، عقد را به هم بزند، از هم جدا مى‌شود و طلاق لازم نيست. (مسأله‌ى ١٨٩۵ رساله)

ج. محرم نمى‌شود و فرزندان ديگر غير از شيرخوار، به همديگر محرم نمى‌شوند.

ج. اگر مرض خارج از متعارف، يا مخارج خارج از حدّ معروف باشد، جزو نفقه نيست و در حدّ متعارف، بر شوهر لازم است على الاحوط، به خصوص اگر زن مالى ندارد.

ج. بر صغير تکليف نيست و ولىّ يا قيّم او هم نمى‌توانند از مال او انفاق کنند، مگر فرض شود که مشتمل بر مصلحت طفل باشد.

ج. بله، با شير دادن يا عقد نکاح محرم مى‌شود و موارد آن مختلف مى‌شود.

ج. در صورت اوّل آن مرد خودش نمى‌تواند با دختر همسرش ازدواج کند؛ بلکه  پسرش که از زن ديگر است، مى‌تواند با آن دختر ازدواج کند و در صورت دوم آن زن نمى‌تواند با پسر شوهرش ازدواج کند.

ج. اگر براى دختر هديه آورده‌اند و او قبض کرده است، مِلک دختر است.

ج. زوجه متعلّقه به او است و نسبت به دوّمى شبهه است و بايد عدّه‌ى وطى به شبهه نگه دارد.