ج. چون در همان مدّتى که قلب کار مى‌کند و مغز مرده است، امکان دارد دارويى اختراع يا کشف شود که مغز را به کار اندازد (اين مطلب هر چند در خيلى از نفوس موجب يقين به عدم باشد، ولى در بعض نفوس و افراد، يقين به عدم نيست؛ زيرا پيدا شدن بعضى داروها که براى بعض امراض اختراع يا کشف مى‌شود، آنى است) لذا با اين احتمال، جايز نيست.

ج. بايد اقدام کند.

ج. همان را با جمع کردن اعضا، به نحو معهود، غسل و حنوط و کفن و دفن کنند.

ج. نبايد به قدرى زياد باشد که آب را مضاف کند و به اندازه‌اى هم کم نباشد که عرفا نگويند سدر و کافور با آب مخلوط شده است.

ج. بايد مسلمان، دوازده امامى و عاقل باشد و مسايل غسل را هم بداند.

ج. در اين رابطه به مسأله‌ى ۴٧١ رساله رجوع شود.

ج. از حيث غايات، مثل موارد وجوب غسل جنابت است و از حيث موجبات، به مسايل ۴٧۴ الى ۴٨٠ رساله مراجعه شود.

ج. چنان چه حدث اکبر باشد موافق احتياط است؛ لکن عدم آن خالى از وجه نيست (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ۴٨٣ رساله رجوع شود.)

ج. اگر غسل صحيح واقع شده و تفحّص محذورى ندارد، احتياطا تفحّص شود و جبيره زايد را بردارند.

ج. اگر به طورى است که اشتباهش را مى‌فهمد و اعاده مى‌کند که مانعى ندارد، و نمازهايى را که احتمال مى‌دهد اين گونه بوده است، حکم به صحت آن‌ها مى‌کند و اگر طورى است که نمى‌تواند بر آن‌ها محافظه کارى بکند، با وجود افرادى که توانايى خواندن نماز ميّت صحيح را دارند، احتياط در ترک است.