ج. اوّل لازم است توبه کرده و سپس به انجام واجبات و به پرداخت اموال و حقوقى که بر عهده دارد بپردازد و يا به انجام و پرداخت آن‌ها وصيت نمايد، اگر اطمينان به انجام آن دارد.

ج. بر همه مکلفين واجب کفايى است على الاحوط که مسلمانى را که در حال جان کندن و احتضار است (اعم از مرد و زن و بچه و بزرگ) رو به قبله نمايند، به اين صورت که وى را به پشت خوابانده و کف پاهايش را رو به قبله قرار دهند، به گونه‌اى که اگر نشست، رويش به سمت قبله باشد.

و نيز مستحب است نزديکان محتضر او را تلقين نموده و ذکر لا اله الا اللّه‌ و محمد رسول اللّه‌ و اقرار به امامان و ساير اعتقادات حق را در آن حالت سخت به او تلقين نمايند و به گونه‌اى به او تلقين کنند که محتضر بفهمد و مستحب است که تا وقت مرگ محتضر، مکرّر به وى تلقين نمايند. خواندن دعاى عديله در نزد محتضر نيز مناسب است.

ج. مستحب است اگر جان کندن او سخت شد، محتضر را به محل مخصوصى که معمولاً در آن‌جا نماز مى‌خوانده انتقال دهند، البته اين در صورتى است که اين کار موجب اذيت او نشود، نيز مستحب است سوره يس و صافات، براى زودتر راحت شدن محتضر قرائت شود.

ج. ١) گذاشتن چيز سنگين مانند آهن بر شکم محتضر؛ ٢) تنها گذاشتن محتضر؛ ٣) حضور شخص جنب و حائض در کنار محتضر؛ ۴) زياد سخن گفتن نزد محتضر؛ ۵) حضور مرده‌شورها نزد محتضر؛ ۶) حضور زن‌ها به تنهايى در نزد محتضر، از جمله امورى است که مکروه است نزد محتضر انجام شود.

ج. در روايت دارد چنين نگوييد؛ زيرا که هول و هراس مطَّلع، عظيم است.

ج. آن چه لازم است، اجتناب از محرمات است هر چند با کمک ياد مرگ باشد و سرّ افسردگى ناصحيح، دنيازدگى است.

ج. با انگيزه‌ى ايمانى، آرزوى شهادت جايز است.

ج. اشکال ندارد، ولى خواه ناخواه مرگ او را در مى‌يابد و وقتى احساس رفتن کرد، مکروه است لقاى الهى را خوش نداشته باشد.

ج. خير نمى‌تواند از سهم شرعى او از ترکه‌اش جلوگيرى کند و اين منافاتى با جواز وصيت در ثلث و يا تقليل ترکه ندارد.

ج. بله، جايز است.