ج. بعد از آرامش بدن ذکر را دوباره بگويد.

ج. تا امکان راست ايستادن، هر چند با تکيه دادن به چيزى ولو فى الجمله را دارد، قيام قبل از رکوع را بايد به جا آورد و در غير اين صورت به مقدارى بيشتر منحنى و خم مى‌شود به طورى که از حدّ رکوع خارج نشود و اگر اين هم ممکن نشد، به همان حالت نيّت رکوع مى‌کند و با سر اشاره مى‌کند.

ج. اگر تماس پيشانى با مهر به قدر واجب مى‌شود، صحيح است.

ج. اگر آن جوهر يا مرکب، مانع از سجده به مقدار واجب نباشد، اشکال ندارد.

ج. چون بايد بنابر احوط تا بتواند سرانگشت بزرگ را بر زمين بگذارد؛ لذا نمى‌تواند با کفش نماز بخواند، بلى اگر مطلقا از خم شدن معذور است و ايماء مى‌کند (با سر به سجده اشاره مى‌کند)، قرار دادن ساير اعضاى سجده لازم نيست ، هر چند در اين جا نيز احوط است. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ٨٨٠ و ٨٨١ رساله رجوع شود.)

ج. اگر صورت نماز را به هم بزند، مبطل است.

ج. وقتى تمام آيه را بخواند، پس واجب نيست اگر بعضى از آيه را ـ هر چند لفظ سجده در آن باشد بخواند ـ هرچند سجده‌کردن در اين صورت نيز احوط است.

ج. قضاى تشهد را بعد از نماز بايد به جا آورد و پس از آن احتياطا سجده سهو نيز بخواند. (مسأله‌ى ٩٠٨ رساله).

ج. اگر در گفتن سلام آخر باشد، باطل نمى‌شود.

ج. اگر گردش فقط به صورت باشد و عمدا بوده و به پشت سر نرسد، کراهت دارد (به بعد از مسأله‌ى ٩٢٨ رساله: بند پنجم مراجعه شود).