ج. نمازهايى که واجب است قرائت در آن‌ها بلند خوانده شود، هنگام قضا هم بايد بلند خوانده شود و هم چنين نمازهايى که واجب است آهسته بخواند، هنگام قضا نيز واجب است آهسته بخواند.

ج. تا اخلال به نظم واجب و موالات نشود، اشکال ندارد؛ ولى وسواس جايز نيست.

ج. خير، بنابر احتياط مستحب نمازش را به جماعت بخواند يا کسى بخواند و او هم همراه او بخواند يا اگر ممکن است از روى نوشته‌اى بخواند. و اگر کسى از قرآن هيچ نمى‌داند، به مقدارى که واجب است در نماز از قرآن بخواند، تسبيح، تهليل و تکبير بگويد.

ج. دومى است.

ج. بايد مطابق قرائت قرّاء هفت گانه مشهور باشد، بنابر احوط.

ج. اگر صدق عربيّت آن حرف باشد، صحيح است.

 ج. معناى وقف به حرکت آن است که زير يا زِبَر يا پيش آخر کلمه‌اى را بگويد و بين آن کلمه و کلمه بعدش فاصله دهد و معناى وصل به سکون آن است که زير يازبر يا پيش کلمه‌اى را نگويد و آن کلمه را به کلمه بعد بچسباند (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ٨٢۶ رساله رجوع شود).

ج. احوط اين است که نماز را اعاده کند، زيرا يک مرتبه خواندن تسبيحات بنابر احتياط واجب است.

ج. نمازش باطل مى‌شود.

ج. بايد نماز را دوباره بخواند.