ج. عدالت عبارت است از حسن ظاهر، يعنى دورى جستن از گناهان کبيره، به گونه‌اى که ظاهر احوال شخص به طور ظنّى دلالت کند که او بناى بر ترک گناه دارد نه آن که اتفاقا چند روزى گناه را ترک کرده باشد و مأموم بايد اين حسن ظاهر را احراز کند.

ج. بايد جمعيت آن‌ها از پنج نفر مرد کمتر نباشد که يکى از آن‌ها خود امام مى‌باشد، بنابر اين غير از امام اگر چهار نفر مرد هم ـ که نماز جمعه براى آن‌ها  وجوب تخييرى دارد (اگرچه وجوب تعيينى نداشته باشد) ـ براى نماز جمعه حاضر شوند، انعقاد آن جايز و مشروع مى‌شود. (مسأله‌ى ۶ از نماز جمعه رساله.)

ج. بله، مانعى ندارد و هنگام آن، وقت فضيلت است.

ج. نبايد اقامه بگويد، ولى نمازش صحيح است.

 ج. حکم قصد احتمالى و قصد رجايى را دارد و قصدِ نماز بر تقدير حصول يا عدم حصول امرى، غير از قصد قطع بر آن تقدير است.

ج. خير، اشکال ندارد.

ج. در وسعت وقت بايد ياد بگيرند و با عدم امکان تعلّم در وقت ترجمه‌ى آن را بگويد.

ج. عمدا جايز نيست، با توضيح مذکور در مسأله ٧٨٨ و ٧٨٩ رساله در مورد عمد و سهو.

ج. آن ذکر را تمام کند؛ بلکه بعيد نيست اگر تمام ذکر را بعد از ايستادن بگويد، عمل به مستحبّ کرده باشد.

ج. ذکر در کنار قرآن و دعا و کلام آدمى است.