ج. نبايد به قدرى زياد باشد که آب را مضاف کند و به اندازه‌اى هم کم نباشد که عرفا نگويند سدر و کافور با آب مخلوط شده است.

ج. بايد مسلمان، دوازده امامى و عاقل باشد و مسايل غسل را هم بداند.

ج. در اين رابطه به مسأله‌ى ۴٧١ رساله رجوع شود.

ج. از حيث غايات، مثل موارد وجوب غسل جنابت است و از حيث موجبات، به مسايل ۴٧۴ الى ۴٨٠ رساله مراجعه شود.

ج. چنان چه حدث اکبر باشد موافق احتياط است؛ لکن عدم آن خالى از وجه نيست (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ۴٨٣ رساله رجوع شود.)

ج. اگر غسل صحيح واقع شده و تفحّص محذورى ندارد، احتياطا تفحّص شود و جبيره زايد را بردارند.

ج. اگر به طورى است که اشتباهش را مى‌فهمد و اعاده مى‌کند که مانعى ندارد، و نمازهايى را که احتمال مى‌دهد اين گونه بوده است، حکم به صحت آن‌ها مى‌کند و اگر طورى است که نمى‌تواند بر آن‌ها محافظه کارى بکند، با وجود افرادى که توانايى خواندن نماز ميّت صحيح را دارند، احتياط در ترک است.

ج. خير، بايد عربى گفت.

ج. هنگام نماز لازم است قصد قربت کرده و ميّت را معيّن کند و مقصود از نيّت و تعيين همان قصد است و مرور قصد و نيّت در ذهن يا تلفظ لازم نيست.

ج. اگر آن قسمت سينه‌ى ميّت باشد ـ کلاً يا بعض از سينه که محلّ قلب است ـ نماز بر آن واجب است.