ج. اگر واجب باشد، اختلاط اثرى ندارد.

ج. اگر خارج کردن ميّت از قبر ممکن نيست يا موجب بى‌احترامى به او مى‌شود، واجب است به قبر او نماز بخوانند وگرنه احتمال دارد مثل غسل دادن و کفن کردن ميّت، بيرون آوردن ميّت و خواندن نماز بر او واجب باشد.

ج. نمازگزار نبايد به قدرى دور باشد که عرفا نماز بر اين ميّت صدق نکند؛ ولى در نماز جماعت اگر صف‌ها به يکديگر پيوسته باشند، اشکال ندارد.

ج. اگر در صبر کردن محذورى است، با اجازه‌ى حاکم شرع مى‌توان نماز را اقامه کرد.

ج. ١) خنديدن و شوخى و لهو در هنگام تشييع؛ ٢) سخن گفتن و مشغول شدن به غير ياد خدا و دعا و ذکر و استغفار در هنگام تشييع جنازه مکروه است، به حدّى که در روايت از سلام کردن بر تشييع کننده نهى شده است؛ ٣) راه رفتن از جلوى جنازه؛ ۴) تند بردن جنازه؛ ۵) دست بر دست ديگر زدن و نيز دست بر ران زدن.

ج. بايد همان مقدار را که بدن ميّت در آن قرار گرفته مسدود نمايند و اگر ممکن نيست بايد درب چاه يا... را ببندند و همان محل را قبر او قرار دهند و در صورتى که آن محل مال غير باشد بايد به نحوى او را راضى کنند، اگرچه با پرداخت قيمت آن محل باشد.

ج. احتياطا تا «هم فيها خالدون» است.

ج. جايز است، ولى احوط اين است که اگر موجب هتک و بى‌احترامى ميّت شود نبش قبر نشود.

ج. با فرض آن‌که زمين وقف براى دفن است، خريد و فروش آن جايز نيست. بلى اگر نبش قبر صدق نکند و بخواهيد براى رفع منع از دفن مبلغى با رضايت بدهيد، مانع ندارد.

ج. با انگيزه‌ى ايمانى، آرزوى شهادت جايز است.