ج. اشکال ندارد، ولى خواه ناخواه مرگ او را در مى‌يابد و وقتى احساس رفتن کرد، مکروه است لقاى الهى را خوش نداشته باشد.

ج. جايز نيست، مگر اين که بدنِ ميّت کافر باشد يا نجات مسلمانى منحصر در آن باشد، و با اجازه‌ى ورثه خرج خود ميّت کردن موافق احتياط است؛ هر چند در صورت جواز عمل و مصالحه‌ى بر عوض، حکم ديه ندارد.

ج. اگر قبل از غسل دادن ميّت باشد و با رطوبت مسّ شود، مطلقا موجب نجاست مى‌شود؛ بلکه بدون رطوبت هم احتياط خوب است.

ج. هر مقدارى که از او باقيمانده است، همان را غسل و حنوط و کفن مى‌کنند، و احتياطا نماز مى‌خوانند؛ مگر آن که سينه يا بعضى از سينه که محلّ قلب است موجود باشد هر چند له شده باشد، که در اين صورت بايد نماز بر او خوانده شود.

ج. حرام است، و کسى که او را غسل مى‌دهد، اگر نگاه کند معصيت کرده، ولى غسل باطل نمى‌شود.

ج. استخوان آنان غسل و کفن و نماز دارد و مسّ آن هم موجب غسل مسّ ميّت مى‌شود، بنابر احوط.

ج. آرى، آن‌ها مقدّم‌اند.

ج. اگر آن قسمت جدا شده داراى استخوان است، چنان چه پيش از آن که آن قسمت جدا شده را غسل دهند، انسان آن را مس نمايد، بايد غسل مس ميّت نمايد.

ج. تا کاملاً نمرده و پس از مردن تمام بدن او سرد نشده است، غسل واجب نمى‌شود. (مسأله‌ى ۴٧۵ رساله).

ج. مستحبّ است غسل کند و وضو هم بگيرد.