ج. بله، موجب ديه است و ديه‌ى او را بايد کسى بدهد که بالمباشرة اين تشريح را انجام داده است ـ هر کسى که باشد ـ و اين ديه ربطى به ورثه ندارد و براى خود ميّت در امور خير مصرف مى‌شود.

ج. ١) بستن پلک چشم‌ها، لب و دهان او؛

٢) با پارچه و چيزى مانند آن آرواره و دو فک و چانه او را به هم ببندند؛

٣) دست‌هاى او را به دو پهلوى وى دراز کنند؛

۴) پاهاى او را دراز کنند؛

۵) پارچه‌اى بر روى او بکشد و بدن او را بپوشانند؛

۶) در محلى که ميّت جان داده در شب چراغ روشن کنند؛

٧) مرگ وى را به اطلاع مؤمنين برسانند تا در مراسم او حضور به هم رسانند؛

٨) در انجام مراسم خاک‌سپارى او عجله کنند؛ مگر با اشتباه حال او که بايد تا حصول يقين به موت او صبر کنند.

ج. بعد از برطرف شدن عين خون و پاک کردن محلّ، يک لحظه ـ ولو به نحو استدامه ـ آب به قصد غسل جريان پيدا کند کافى است و با چيزهايى مثل پنبه از نجس شدن کفن محافظت مى‌شود.

ج. چنان چه پدر و مادر او يا يکى از آنان مسلمان باشند، بايد او را غسل داد و اگر هيچ کدام از آن‌ها مسلمان نباشند، غسل دادن او جايز نيست.

ج. صبر کنند تا خون حيض تمام شود و بعد از تطهير موضع نجس غسل را ادامه دهند و از سرگرفتن لازم نيست.

ج. در اين فرض محرم غسل مى‌دهد و احتياط به ضمّ تيمّم هم مى‌نمايند. (ص ١٧٠ جامع‌المسائل.)

ج. براى مس استخوان و دندانى که از مرده جدا شده باشد و آن را غسل نداده‌اند، بنابر احتياط واجب بايد غسل کرد؛ و هم چنين براى مس استخوانى که از زنده جدا شده و گوشت ندارد، بنابر احوط غسل واجب است.

ج. خير.

ج. مازاد بر واجب با التفات ظاهر اين است که وصيّت است و از ثلث محسوب مى‌شود.

ج. انسان مؤمن با مؤمنين در جهت ايمان آن‌ها دشمنى ندارد.