ج. مانعى ندارد (به مسأله‌ى ٩٣٠ رساله رجوع شود).

ج. به حدّ عرفى کافى است.

ج. بنابر اقوى اگر يک مرتبه هم تسبيحات اربعه گفته شود کافى است؛ ولى سه مرتبه تسبيحات اربعه گفتن فضيلت بيشترى دارد و موافق احتياط است.

ج. به قصد مطلق ذکر اشکال ندارد.

ج. به شک خود اعتنا نکند.

ج. به حدى که ايماء و اشاره‌ى با سر صدق کند.

ج. بايد بر سنگ و يا حصير و امثال آن از چيزهايى که سجده بر آن صحيح است، سجده کنند.

ج. بايد به اندازه‌اى که اوّلين مرتبه سجود، صدق مى‌کند خم شود و مهر يا چيز ديگرى را که سجده بر آن صحيح است تا روى چيز بلندى گذاشته و طورى پيشانى را بر آن بگذارد که بگويند سجده کرده است، ولى بايد بنابر احتياط، کف دست‌ها و زانوها و انگشتان پا را به طور معمول به زمين بگذارد، و کسى که هيچ نمى‌تواند خم شود، براى سجده بايد سر را به قصد سجده خم کند و براى برخواستن از سجده سر را بلند کند.

ج. واجب است؛ به معناى اين که عدم تعمّد در ترک آن شرط صحّت است.

ج. لازم است با جاى سالم پيشانى سجده کند و اگر ممکن نيست و يا زخم، تمام پيشانى را گرفته است، بايد به يکى از دو طرف پيشانى سجده کند و احتياط آن است که طرف راست را برطرف چپ مقدم بنمايد و اگر ممکن نيست به چانه سجده نمايد.