ج. اگر به نحو غفلت از امر واضح نزد او بوده که مى‌تواند با اندک التفات و توجه زايل شود، قصد اقامت وى محقق نمى‌گردد، اما اگر به نحو نسيانى و فراموشى بوده که احتمال دارد تا پايان ده روز يادآور و متذکر نشود، قصد اقامتش محقّق شده است.

ج. در فرض سؤال، نماز او تمام است.

ج. احتياطا جمع کند؛ يعنى هم شکسته نماز بخواند و هم تمام.

ج. بلى، حکم راننده دارند؛ مثل راننده‌ى فصلى.

 ج. اگر تا قبل از ظهر مفطرى به جا نياورده، بايد نيّت روزه کند و اين عدم نيّت صوم است به جهت عدم وجوب و عدم صحّت نه نيّت قطع صوم واجب.

ج. اگر دايما در سفر است، به طورى که ده روز را در محل واحد نمى‌ماند؛ هر چند از روى ناچارى نماز و روزه‌اش در اين مدت تمام و صحيح است.

ج. اگر مرتّب بين محل تحصيل و خوابگاه در رفت و آمد باشد، نماز آن‌ها در آن دو محل و بين راه تمام است.

ج. بايد در يک جا مقدارى به صورت متصل ـ بدون تخلّل سفر ـ بماند تا صدق عرفى وطن بکند.

ج. اگر شوهر آن محل را وطن انتخاب کرده که قهرا زن هم قصد وطنيّت مى‌کند، وطن زن هم محسوب مى‌شود.

ج. اعراض بنا داشتن بر اين است که ديگر براى سکونت به آن محلّ برنگردد و بدون اين بنا و تصميم، اعراض نيست.