ج. بايد در يک جا مقدارى به صورت متصل ـ بدون تخلّل سفر ـ بماند تا صدق عرفى وطن بکند.

ج. اگر شوهر آن محل را وطن انتخاب کرده که قهرا زن هم قصد وطنيّت مى‌کند، وطن زن هم محسوب مى‌شود.

ج. اعراض بنا داشتن بر اين است که ديگر براى سکونت به آن محلّ برنگردد و بدون اين بنا و تصميم، اعراض نيست.

ج. بايد بدون تخلّل سفر باشد؛ مگر سفرى باشد که به صدق عرفى تحقّق وطن، خلل وارد نسازد.

ج. بله، بايد به مقدارى که صدق عرفى وطن کند، آن جا بماند.

ج. کسى که بيشتر از دو محل را براى زندگى خود انتخاب کرده است، همه‌ى آن‌ها وطن او حساب مى‌شود.

ج. ميزان قصد خود او است، هر چند به تبعيّت از پدر حاصل شود.

ج. محلى را که انسان براى اقامت و زندگى خود اختيار کرده، وطن او است، چه در آن جا به دنيا آمده و وطن پدر و مادرش باشد، يا خودش آن جا را براى زندگى اختيار کرده باشد، پس وطن انسان بنابر اقوى جايى است که عرفا آن جا را وطن  شخص بدانند و لازم نيست در آن جا ملکى داشته باشد و يا اين که شش ماه آن جا زندگى کرده باشد؛ بلکه همين قدر که عرفا آن جا وطن او به حساب آيد، کافى است.

ج. در هر محلى که فرزند زندگى مى‌کند همراه پدر و مادر يا يکى از آن‌ها که وطن آن‌ها است، وطن فرزند هم مى‌شود و مجرّد محل تولد وطن او نيست و بعد از بلوغ و استقلال از پدر و مادر هم قصد اعراض از وطن اصلى يا توطّن جاى ديگر با خود فرزند است.

ج. خير، لازم نيست.