ج. طول مدّت، موجب وطن شدن قم براى او نمى‌شود، و از مسافر بودن خارج نمى‌شود.

ج. تا قصد وطنيّت در جايى نکنيد، آن جا وطن شما نمى‌شود و ميزان صدق عرفى وطن براى خود شما است نه بستگان شما.

ج. بدون قصد توطّن نمى‌شود، هر چند قصد هميشه ماندن شرط نيست، بلکه تعيين مدّت کردن مضرّ است و ميزان صدق عرفى وطن است، يعنى مردم بگويند او اهل فلان جا است.

ج. تا وقتى که وطن شما نشده، در آن روستا حکم مسافر را داريد.

 ج. بايد هم قصدى باشد و هم عملى هر دو با هم به تناسب موارد که صدق عرفى به طور قطعى و جزمى محقق شود.

ج. خير، بلکه اگر محلّ وطن شما وطن آن‌ها هم شده باشد؛ هر چند به تبع شما،  تا از آن اعراض نکنند، به حکم وطن باقى است و اگر وطن آن‌ها نشده باشد، در آن حکم مسافر دارند.

ج. اگر قصد دارند که بعد از تحصيل بروند يا احتمالى که سلب کننده‌ى سکون و آرامش روح باشد ـ که در توطّن لازم است ـ ، مى‌دهند که از آن محل بروند، وطن صدق نمى‌کند.

ج. بعد از مراجعت، وطن اصلى فرزند همان وطن اصلى پدر و مادر است و مکان تولّد در فرض سؤال، وطن محسوب نمى‌شود.

ج. وطن محسوب نمى‌شود.

ج. به اين که ديگر قصد ندارد که بعدا هم برود و در آن جا بماند ودر عمل هم قطع علاقه از آن جا بکند.