ج. منظور مسافرت شرعى يعنى طى کردن هشت فرسخ است و پس از طى اين مسير، سفر اوّل شرعى تحقق يافته؛ است هر چند سفر اوّل عرفى هنوز تحقق نيافته است.

ج. در هشت فرسخ اوّل نماز قصر است و پس از آن تمام است.

ج. نمازشان در محل تحصيل، چون قصد ده روز دارند تمام است؛ ولى بين راه نمازشان شکسته است و همين طور نسبت به روزه‌ى‌شان که در صورت قصد ده روز در محل تحصيل بايد روزه بگيرند؛ ولى در بين راه حکم مسافر را دارد. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ١٣۵٨ رساله رجوع شود.)

ج. در سفر براى غير شغل، حکم مسافر دارد، حتّى در سفر به محلّ کار.

ج. اگر غالبا ده روز متوالى در جايى نمى‌مانند کثير السّفر هستند و نمازشان تمام و روزه هم مى‌گيرند.

ج. در هر دو صورت نماز و روزه آن‌ها تمام است.

ج. کفايت مى‌کند.

ج. آن سفرها هم لازمه‌ى شغل است و نماز در آن جا هم تمام است.

ج. نماز و روزه‌اش در هر سه محل و بين راه تمام است.

ج. در فرض سؤال، نماز او تمام است.