ج. تا وقتى که وطن شما نشده، در آن روستا حکم مسافر را داريد.

ج. خير و هم چنين هر جا که به نحو جايز افطار کرده است.

ج. اگر از قصد خود برنگشته، وظيفه‌ى او تمام است.

ج. اگر مقصود اصلى از سفر غير معصيت باشد و معصيت مقصود فرعى و تبعى است، نماز شکسته است.

ج. اگر بنا دارد همراه او برود، به حکم کثيرالسّفر است.

ج. در هر دو مورد نماز و روزه آن‌ها در محل تحصيل و در بين راه تمام است.

ج. خير، نمى‌تواند.

ج. پس از گذشتن سى روز که در رفتن و ماندن مردد بود، بايد نماز را تمام بخواند و روزه‌اش را بگيرد.

ج. به مسأله‌ى ١١٠٢ رساله رجوع شود.

ج. نماز شما تمام است و روزه‌ها را بايد بگيريد.