ج. منظور مسافرت شرعى يعنى طى کردن هشت فرسخ است و پس از طى اين مسير، سفر اوّل شرعى تحقق يافته؛ است هر چند سفر اوّل عرفى هنوز تحقق نيافته است.

ج. در هشت فرسخ اوّل نماز قصر است و پس از آن تمام است.

ج. نمازشان در محل تحصيل، چون قصد ده روز دارند تمام است؛ ولى بين راه نمازشان شکسته است و همين طور نسبت به روزه‌ى‌شان که در صورت قصد ده روز در محل تحصيل بايد روزه بگيرند؛ ولى در بين راه حکم مسافر را دارد. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ١٣۵٨ رساله رجوع شود.)

ج. چون در آخر وقت که قضا شده، نماز تمام بوده است، بايد آن را به صورت تمام قضا کند.

ج. نمازش تمام است.

ج. وظيفه‌ى او قصر است.

ج. هر کدام از فرزندان وطنشان همان محل تولدشان است که محلّ زندگى‌شان هم باشد و کارى به محل تولد فرزند ديگر ندارد.

ج. لازم نيست دوباره کامل بخواند و همان نماز شکسته‌اى که خوانده کفايت مى‌کند.

ج. تا زمانى که اعراض محقّق نشود، آن جا هم به حکم وطنيّت باقى است.

ج. اگر بيشتر شب را در محلّ اقامت باشد، اشکال ندارد.