ج. يعنى انسان از وطن خود يا جايى که قصد کرده ده روز در آن جا بماند، به قدرى دور شود که ديوار شهر را نبيند و صداى اذان آن را نشنود؛ ولى بايد در هوا غبار يا چيز ديگرى نباشد که از ديدن ديوار و شنيدن اذان جلوگيرى کند و لازم نيست به قدرى دور شود که مناره‌ها و گنبدها را نبيند، يا ديوارها هيچ پيدا نباشد، بلکه همين قدر که ديوارها کاملاً معلوم نباشد، کافى است.

ج. تمام است.

ج. در سفر حرام، نماز تمام است و در سؤال مفروض، حرام بودن سفر فى الجمله است.

ج. بايد بعد از هشت فرسخ اوّل نماز را تمام بخواند.

ج. بلى، زيرا اين سفر هم مقدمه‌ى شغل او است. البته در کثرت سفر بايد سفر تا حدّ مسافت باشد نه کمتر از آن.

ج. بله، بعد از هشت فرسخ اوّل نمازش تمام است.

ج. نافله ظهر و عصر در سفر، يعنى در جايى که بايد نماز ظهر و عصر را شکسته خواند ساقط مى‌شود و اما در نافله عشا مختار، عدم سقوط آن در سفر است، ولى احتياط اين است که به نيّت اين که شايد مطلوب باشد، به جا آورد.

ج. بله، همان ظهر شرعى است.

ج. حيث يَقْصِد المسافةَ الثانية من الاوّل فانّه يقصّر ما لم تکن مَشْغَلاً له و لم تعدّ سيرا مستقلاًّ له حکمه.[1]

[1]. کارگر يا دانشجويى هر روز کمتر از 4 فرسخ را تا محل کارش طى مى‏کند. رفت و برگشت او به 8 فرسخ نمى‏رسد. اگر بخواهد مسافت شرعيه را کامل کند به اين صورت که از ابتدا قصد کند بعد از رفتن به محل کارش به مکان ديگرى برود که از وطنش به اندازه‏ى مسافت دور است و لو اين که مجموعا از وطن تا محل کار و از محل کار تا آن محل ديگر با هم به اندازه‏ى مسافت شرعى باشد، حکمش چيست؟ آيا بايد شکسته بخواند و يا اين که در اين مسافت تلفيقى بين محل کارش و محل ديگر، نمازش را تمام بخواند؟

ج. اگر از اوّل، مقصد مسافت دوم از محل کار به محل ديگر را قصد کند، مشروط بر اين که مسافت دوم، سفر کارى او نباشد و يا سفر مستقلّ از سفر شغلى به حساب نيايد، بايد نمازش را شکسته بخواند.

ج. کسى که بيشتر از دو محل را براى زندگى خود انتخاب کرده است، همه‌ى آن‌ها وطن او حساب مى‌شود.