ج. اگر جايى وطن او بوده و در آن جا شش ماه به قصد وطن بودن مانده است و  ملک هم داشته و اکنون اعراض کرده است، احتياط در جمع بين نماز قصر و تمام است و هم چنين گرفتن روزه و قضاى آن خوب است و همين احتياط در جايى که شش ماه بدون قصد وطن بودن مانده و حکمى داشته است، جارى است و اگر انسان به جايى برسد که وطن او بوده و از آن جا صرف نظر کرده، نبايد نماز را تمام بخواند؛ مگر اين که قبلاً شش ماه با داشت ملک در آن جا مانده باشد که خوب است احتياط جمع خواندن و روزه و قضاى آن که قبلاً ذکر شد  رعايت شود؛ اگرچه وطن ديگر هم براى خود اختيار نکرده باشد.

ج. اين علم اجمالى تبديل به علم تفصيلى به باطل شدن نماز عصر و شک ابتدايى به بطلان نماز ظهر مى‌شود. زيرا يا اين‌که سبب بطلان در عصر بوده يا در ظهر، که با بطلان ظهر مى‌بايست نماز عصر را شکسته مى‌خوانده که تمام  خوانده است؛ پس نماز عصر به هر حال باطل بوده، ولى در بطلان ظهر فقط شک دارد و يقين به بطلان ندارد. و چون شک پس از فارغ شدن از نماز است، محکوم به صحّت مى‌باشد. پس بايد نماز عصر را تماما اعاده کند و نمازهاى بعدى در اين محل را هم تا نرفته تمام بخواند.

ج. مى‌تواند در مجموع دو محل قصد اقامت کند.

ج. کفايت مى‌کند.

ج. آن سفرها هم لازمه‌ى شغل است و نماز در آن جا هم تمام است.

ج. نماز و روزه‌اش در هر سه محل و بين راه تمام است.

ج. نمى‌تواند، بلکه بايد مسافرت نرود و روزه‌اش را بگيرد و اگر سفر ضرورى باشد، بعد از ماه رمضان آن را قضا کند و کفاره‌ى تأخير هم بدهد.

ج. بايد به نحو قصر قضا کند.

ج. اگر مقدار مسافتى را که مى‌رود و بر مى‌گردد مجموعا به هشت فرسخ برسد، نمازش قصر است.

ج. براى وطنيّت بايد در تهران مدّتى به صورت متّصل بماند تا صدق عرفى وطن کند.