ج. روزى را که انسان شک دارد آخر شعبان است يا اوّل رمضان، واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمى‌تواند نيّت روزه رمضان نمايد؛ بلکه بايد نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنان چه بعدا معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌شود و در صورتى که قصد کند آن چه را که فعلاً خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نيز کافى است و چنان چه در چنين روزى به نيّت روزه قضا يا روزه مستحبى و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد که رمضان است، بايد نيّت روزه رمضان کند.

ج. کفّاره‌ى جمع ندارد، مگر در بعض موارد که در هر صورت به حکم خوردن چيز غصبى است، مثل اين که در تمام عين متعلّق خمس تصرّف شده باشد و او نيز قصد اداى از مال ديگر را نداشته باشد.

ج. روزه‌اش باطل است.

ج. به مقدارى که يقين به بطلان روزه‌ها دارد، روزه‌ها را قضا کند.

ج. روزه او صحيح است.

ج. تزريق خون در باطل کردن روزه بالاتر از آمپول تقويتى است و اگر فرض شود که اصلاً جهت تقويتى نداشته باشد ـ مانند تزريق خون براى دفع مرض ـ ، باز هم احتياط در باطل کنندگى آن است.

ج. عمدا نبايد خون را در گلويش فرو ببرد.

ج. نمى‌تواند کفاره هر روز را به يک فقير بدهد؛ بلکه مى‌تواند کفاره شصت روز خود را نيّت نموده و به شصت فقير بدهد که هر چند با صورت اوّل در نتيجه تفاوتى نکرده و به همان ميزان کفاره به يک فقير داده است، لکن فقط در صورت دوم بريئالذمّه مى‌شود.

ج. بايد صدقه‌ى به ۶٠ مسکين را اختيار کند و اگر روزه مستحبى بگيرد يا نذر روزه کند و روزه بگيرد، اشکالى ندارد.

ج. خير، نمى‌تواند.