ج. اندوسکوپى روزه را باطل مى‌کند، مانند فرو دادن شن و سنگ که باطل کننده است، هر چند جنبه‌ى غذا بودن را هم ندارد.

ج. تا به حد خوف مريضى نرسد، بايد روزه بگيريد.

ج. اگر اين شخص براى به دست آوردن آمپول يا دوا، به ضرر سنگينى دچار مى‌شود، روزه بر او واجب نيست و اگر به حدّ ضرر سنگين نيست، به دست آوردن دارو بر او واجب است و قدرت بر سبب (دارو)، قدرت بر مسبّب (روزه) است.

ج. اگر در همان سال مرده است، قضا و کفاره ندارد.

ج. فرقى نمى‌کند.

ج. مى‌تواند پس از رمضان اوّل ـ رجاءً ـ کفّاره‌اش را بدهد، هر چند اگر در بين سال خوب شد، بايد روزه‌ها را قضا کند.

ج. احتياط واجب آن است که روزه‌دار از استعمال آمپولى که به جاى غذا به کار مى‌رود خوددارى کند، بلکه اجتناب، خالى از وجه نيست؛ ولى تزريق آمپولى که عضو را بى‌حس مى‌کند يا به جهت ديگر استعمال مى‌شود اشکال ندارد و اجتناب از آمپولى که معلوم نيست از قسم اوّل باشد يا نه، لازم نيست.

ج. به علم يا اطمينان رسيدن يا حصول خوف و ترس عقلايى از ضرر روزه، وظيفه‌ى خود مکلّف است؛ هر چند سببش نظر دکتر باشد.

ج. آمپول‌هاى غير مغذّى و غير تقويتى و آن چه داخل حلق نشود، باطل کننده نيست.

ج. به حسب ظاهر پزشک به منزله‌ى نايب از خود مريض است که اگر خصوصيّات را بداند، يا بيمناک است يا نيست، ميزان خوف و ترس ضرر است و احوط اين است که به خود مريض توصيفات را بگويد، اگر خودش خوف ضرر داشت، روزه نگيرد و اگر خوف ضرر نداشت، روزه بگيرد.