ج. اگر روزه‌ى واجب معين ـ مثل روزه‌ى ماه مبارک ـ است به قصد وظيفه امساک کند (چيزى نخورد) و قضاى آن را هم بگيرد، به خصوص اگر در اصل تناول سهو نبوده؛ بلکه در قصدش سهو بوده، ولى با تعمد خورده است.

ج. بايد قبل از ظهر به شهر خودش وارد شود، يعنى به حدّى برسد که ديگر عرفا مسافر بر او صدق نکند و با شک در اين مطلب بنابر نرسيدن بگذارد و در صورت رسيدن به حدّ ترخّص و نرسيدن به شهر، احتياط مورد دارد.

ج. اگر روزه واجب معيّن است و در طول اين مدت افطار نکرده، اگر قبل از ظهر به وطن برگردد يا به محلّ اقامه با قصد جديد براى ده روز ماندن بازگردد بايد روزه بگيرد و اگر غير واجب معيّن است، روزه گرفتن او جايز است.

ج. اشکال ندارد و پى در پى بودن روزه‌ها به هم نخورده است.

ج. بله، مى‌شود.

ج. مسافر نمى‌تواند در سفر روزه بگيرد، مگر اين که روزه گرفتن در سفر را نذر کرده باشد، که در اين صورت روزه گرفتن صحيح است و بنابر احتياط واجب روزه مستحبى را در سفر به نيّت رجا بايد گرفت، مگر در مدينه مشرفه که بنابر روايت، مسافر مى‌تواند براى برآورده شدن حاجت سه روز روزه بگيرد.