ج. تا ممکن و ميسور است بايد خون را خارج کند و اگر ممکن نشد و ضرورت بر فرو بردن داشت؛ چون ضرورت، مفطر را از ابطال ساقط نمى‌کند، او از مصاديق مضطرّ به افطار است.

ج. صحيح است.

ج. کفّاره‌ى جمع ندارد، مگر در بعض موارد که در هر صورت به حکم خوردن چيز غصبى است، مثل اين که در تمام عين متعلّق خمس تصرّف شده باشد و او نيز قصد اداى از مال ديگر را نداشته باشد.

ج. باطل نمى‌شود.

ج. معيار، داخل شدن در حلق است.

ج. اگر چيزى به حلق نرسد، از جهت روزه اشکال ندارد.

ج. بله، باطل مى‌کند.

ج. اگر غروب خورشيد (غايب شدن قرص خورشيد در زمين مسطح) به افق اصفهان شده بوده، اشکالى ندارد.

ج. به حسب ظاهر، مثل خوردن ريگ است و در خوردنى‌هايى که موجب بطلان روزه مى‌شود، چيزهاى معمول و غير معمول فرقى نمى‌کند. بله، ممکن است اگر محتاج به خوردن آن باشد، مضطرّ به افطار باشد.

ج. اگر عمدا فرد رود، موجب بطلان روزه مى‌شود.