ج. اگر به فضاى دهان نرسد، باطل نمى‌کند.

ج. فرقى نمى‌کند.

ج. اگر گرفتن آن به دستمال و مانند آن ممکن نباشد، قطع نماز براى ضرورت و عذر جايز است.

ج. اگر بعد از غروب آفتاب بوده صحيح است، هر چند قبل از زوال حُمره مشرقيّه بوده است.

ج. اگر چيزى به حلق نرسد، اشکال ندارد.

ج. خلاف احتياط است.

ج. اگر مشکوک است که به حدّ غبار غليظ مبطل رسيده است يا نه، اشکال ندارد.

ج. اگر خون را عمدا فرو دهد، روزه‌اش باطل مى‌شود و فرقى بين ضرورت و عدم آن نيست. بلى، در مورد ضرورت کفّاره ندارد؛ ولى دستور پزشک به تنهايى ضرورت‌آور نيست.

ج. اگر جاهل قاصر و غير ملتفت به سؤال از اين مسأله بوده، کفاره ندارد.

ج. تا ممکن و ميسور است بايد خون را خارج کند و اگر ممکن نشد و ضرورت بر فرو بردن داشت؛ چون ضرورت، مفطر را از ابطال ساقط نمى‌کند، او از مصاديق مضطرّ به افطار است.