ج. اگر وقت يکى تنگ است، اوّل آن را به جا آورد و اگر وقت هر دو وسيع است، مخيّر است که هر يک را خواست انجام دهد.

ج. در قبل از ظهر اشکال ندارد.

ج. علم و جهل در اين مسأله فرقى ندارد.

ج. در غير بقاى بر جنابت، فرقى در عدم ابطال نيست و در آن مورد به مسأله‌ى ١٣١٧ رساله رجوع شود.

ج. اگر روزه‌ى واجب معين باشد، روزه‌اش باطل است و عدم وجوب کفّاره، محلّ تأمّل است. (مسأله‌ى ١٢٧٠ رساله).

ج. روزى را که انسان شک دارد آخر شعبان است يا اوّل رمضان، واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمى‌تواند نيّت روزه رمضان نمايد؛ بلکه بايد نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنان چه بعدا معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌شود و در صورتى که قصد کند آن چه را که فعلاً خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نيز کافى است و چنان چه در چنين روزى به نيّت روزه قضا يا روزه مستحبى و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد که رمضان است، بايد نيّت روزه رمضان کند.

ج. بله، مى‌تواند نيّت روزه قضا کند و ثواب روزه‌ى مستحبى را هم مى‌برد.

ج. اگر از شب قبل از خوابيدن نيّت داشته، همان کافى است.

ج. روزه‌اش صحيح است و فرقى بين اقسام آن نيست.

ج. کسى که روزه‌ى قضا دارد، از او روزه‌ى مستحبى صحيح نيست؛ پس اگر قبل از زوال متوجه شد، مى‌تواند نيّت روزه‌ى واجب کند. بله، اگر در آخر شعبان به نيّت استحباب روزه گرفته، چنان چه در بين روز فهميد که رمضان است، بايد به رمضان عدول کند و تجديد نيّت براى آن مى‌کند؛ هر چند بعد از زوال باشد، بنابر احوط.