ج. اگر مميّز است و با اذن ولىّ او باشد و به اين که روزه‌ى صحيح مى‌گيرد اطمينان باشد، اشکال ندارد.

ج. به مقدار يقينى بايد انجام دهيد.

ج. اگر مميّز است و به نحو صحيح مى‌گيرد، روزه او برى کننده ذمّه‌ى پدر است، ولى به منزله‌ى تبرّع است.

ج. بر خود زن واجب است که در وقت تمکن و قدرت بايد بپردازد.

ج. اگر مفطر به جا نياورده است، روزه‌ى واجب، روزه‌ى همان روزى است که معين کرده است و اگر افطار کرده، قضاى آن را به جا آورد و اگر بعدازظهر به حاجتش رسيد، وجوب ندارد.

ج. خير، کفاره ندارد.

ج. بايد آن روزه را قضا نمايد، ولى کفّاره ندارد.

ج. بهتر است در حال روزه نباشد، چون بايد مواظب باشد چيزى وارد حلق نشود.

ج. در اقسام طعام فرق نمى‌کند؛ ولى دادن پول کافى نيست، مگر اين که با اطمينان او را در خريد طعام وکيل کند.

ج. چه در آن ٣١ روز متوالى باشد يا در بقيه‌اش کفاره ندارد.