ج. نمازگزار نبايد به قدرى دور باشد که عرفا نماز بر اين ميّت صدق نکند؛ ولى در نماز جماعت اگر صف‌ها به يکديگر پيوسته باشند، اشکال ندارد.

ج. اگر در صبر کردن محذورى است، با اجازه‌ى حاکم شرع مى‌توان نماز را اقامه کرد.

ج. ١) خنديدن و شوخى و لهو در هنگام تشييع؛ ٢) سخن گفتن و مشغول شدن به غير ياد خدا و دعا و ذکر و استغفار در هنگام تشييع جنازه مکروه است، به حدّى که در روايت از سلام کردن بر تشييع کننده نهى شده است؛ ٣) راه رفتن از جلوى جنازه؛ ۴) تند بردن جنازه؛ ۵) دست بر دست ديگر زدن و نيز دست بر ران زدن.

ج. بايد همان مقدار را که بدن ميّت در آن قرار گرفته مسدود نمايند و اگر ممکن نيست بايد درب چاه يا... را ببندند و همان محل را قبر او قرار دهند و در صورتى که آن محل مال غير باشد بايد به نحوى او را راضى کنند، اگرچه با پرداخت قيمت آن محل باشد.

ج. احتياطا تا «هم فيها خالدون» است.

ج. جايز است، ولى احوط اين است که اگر موجب هتک و بى‌احترامى ميّت شود نبش قبر نشود.

ج. با فرض آن‌که زمين وقف براى دفن است، خريد و فروش آن جايز نيست. بلى اگر نبش قبر صدق نکند و بخواهيد براى رفع منع از دفن مبلغى با رضايت بدهيد، مانع ندارد.

ج. با انگيزه‌ى ايمانى، آرزوى شهادت جايز است.

ج. بله، موجب ديه است و ديه‌ى او را بايد کسى بدهد که بالمباشرة اين تشريح را انجام داده است ـ هر کسى که باشد ـ و اين ديه ربطى به ورثه ندارد و براى خود ميّت در امور خير مصرف مى‌شود.

ج. ١) بستن پلک چشم‌ها، لب و دهان او؛

٢) با پارچه و چيزى مانند آن آرواره و دو فک و چانه او را به هم ببندند؛

٣) دست‌هاى او را به دو پهلوى وى دراز کنند؛

۴) پاهاى او را دراز کنند؛

۵) پارچه‌اى بر روى او بکشد و بدن او را بپوشانند؛

۶) در محلى که ميّت جان داده در شب چراغ روشن کنند؛

٧) مرگ وى را به اطلاع مؤمنين برسانند تا در مراسم او حضور به هم رسانند؛

٨) در انجام مراسم خاک‌سپارى او عجله کنند؛ مگر با اشتباه حال او که بايد تا حصول يقين به موت او صبر کنند.