ج. بله، قضاى آن نماز بر او واجب است.

ج. غسل حيض در احکام و کيفيت همانند غسل جنابت است اما براى نماز از وضو کفايت نمى‌کند.

ج. زنى که مدتش مثلاً شش روز است، روز اوّل ودوم آن، اوّل حيض است و روز سوم و چهارم، وسط حيض است وروز پنجم و ششم، آخر حيض است.

ج. طلاق دادن زن در حال حيض يا نفاس در سه صورت صحيح است:

١) آن که شوهرش بعد از ازدواج با او نزديکى نکرده باشد.

٢) آبستن باشد، واگر معلوم نباشد که آبستن است وشوهر در حال حيض طلاقش بدهد، بعد بفهمد آبستن بوده، اشکال ندارد.

٣) مرد به واسطه غايب بودن، نتواند يا برايش مشکل باشد که پاک بودن زن را بفهمد، ولى احتياط مستحب در اين است که در اين صورت يک ماه صبر کند وبعد طلاق بدهد.

ج. سعى و تقصير نموده و نماز را تا پس از پاکى تأخير بيندازد و عمره‌اش صحيح است.

ج. ١) اگر مضطربه بيشتر از ده روز خون ببيند و همه خون‌هايى که ديده يک جور باشد، چنان‌چه عادت خويشان او مشخص است، آن مقدار را براى خون حيض و بقيه را استحاضه قرار مى‌دهد.

٢) مضطربه اگر بيشتر از ده روز خونى ببيند که چند روز آن نشانه حيض و چند روز ديگر آن نشانه استحاضه دارد، چنان‌چه خونى که نشانه حيض دارد کمتر از سه روز و بيشتر از ده روز نباشد، همه آن حيض است، و اگر خونى که نشانه حيض را دارد کمتر از سه روز باشد، بايد بنابر احتياط تا هفت روز را حيض قرار دهد.

ج. زن مستحاضه بايد موقع غسل و وضو و بعد از آن تا آخر نماز، خود را از بيرون آمدن خون (در صورتى که براى او ضرر نداشته باشد) حفظ کند.

ج. دست زدن و رساندن بدن به خط قرآن براى قليله با وضوى جداگانه و براى متوسطه و کثيره با غسل و وضوى جداگانه جايز است.

ج. تحفظ از خروج خون براى نماز است نه روزه، شرط صحت روزه همان غسل به نحو مذکور در رساله است.

ج. در تشخيص و شناختن آن، بايد قدرى پنبه، داخل مهبل کند وقدرى صبر نمايد، و بهتر آن است که وقتى مى‌خواهد اين عمل را انجام دهد به پشت بخواهد و پاها را بلند کند، وبعد از گذشت مدتى پنبه را آهسته بيرون آورد، پس اگر خون در دور آن واقع شده باشد، خون بکارت است واگر خون تمام پنبه را گرفته باشد، خون حيض است. در اين آزمايش شرط است که زخمى اطراف فرج مثل بکارت نداشته باشد و هم چنين خون بسيار نباشد که نتوان تشخيص داد.