ج. حيض در حال حاملگى امکان دارد. پس اگر خون از ده روز گذشت، ايام عادت را حيض قرار مى‌دهد و بقيه را استحاضه قرار مى‌دهد (با تفصيل مذکور در رساله) ولى اگر بداند که خون از زخم و جراحت داخل است، جز تطهير ظاهر حکمى ندارد.

ج. زن حامله و زنى که بچه شير مى‌دهد ممکن است حيض ببيند بنا بر اقوى، ولى اگر بيست روز از ايام عادت ديرتر بود، بنابر احتياط هم وظيفه حائض و هم مستحاضه را انجام دهد.

 ج. قبل از ولادت بچه هر خونى که ديده مى‌شود، در صورتى که احتمال غير استحاضه داده نشود ـ مانند زخم و امثال آن ـ استحاضه است.

ج. تمام خونى که زائو بعد از گذشتن ايام عادتش و يا اگر عادت ندارد بعد از ده روز مى‌بيند استحاضه است. ولى اگر بعد از گذشت حداقل ده روز مصادف با ايام عادتش شده حيض محسوب مى‌شود.

ج. براى کسى که عادت معينى دارد تا ايام عادت و براى کسى که عادت ندارد تا ده روز نفاس و بعد از آن استحاضه است.

ج. يعنى اگر به طور متصل خون ببيند يا مثلاً ٧ روز خون ببيند و پاک شود و دوباره مثلاً ٣ روز خون ببيند، در اين هشت روز ـ از روز دهم تا روز هيجدهم ـ بنابر احتياط مستحبى اکيد، هم وظيفه استحاضه را انجام دهد و هم کارهايى که در حال نفاس حرام است را ترک کند يعنى بين وظيفه استحاضه و نفاس جمع کند.

و در روز هيجدهم غسل نفاس را به قصد وظيفه و رجاى مطلوبيت به جا آورد که در متوسطه و کثيره با غسل استحاضه در عمل متحد است.