ج. بايد خود را وارسى کند، يعنى مقدارى پنبه داخل فرج نمايد وکمى صبر کند، بعد بيرون آورد؛ پس اگر اطراف آن آلوده باشد، خون بکارت است واگر به همه‌آن رسيده، حيض مى‌باشد. البته بايد خون زياد نباشد تا به وسيله فوق بتواند بين خون حيض وبکارت فرق بگذارد.

ج. بنابر اقوى به محض ديدن خون عبادتش را ترک نکند مگر ويژگى حيض را داشته باشد يا بداند حيض است يا بداند در ٣ روز ادامه خواهد يافت و اگر عبادت را ترک کرد و معلوم شد حيض نبوده قضا کند.

ج. اگر روى هم از ده روز بيشتر نشود، همه حيض است.

ج. بله.

ج. در صورت عدم امکان تشخيص وعدم حصول يقين، اگر در ايام عادت است، حکم به حيض بودن مى‌کند وگرنه به حالت قبلى خود عمل مى‌نمايد.

ج. هر دو خون با پاکى وسط همه حيض حساب مى‌شود چه هر دو خون در ايام عادت باشند يا هر دو خارج ايام عادت يا يکى در ايام عادت و چه هر دو ويژگى‌هاى حيض را داشته باشند يا نه.

ج. اگر از ده روز بيشتر شود، فقط خونى را که در روزهاى عادت خود ديده، حيض است و خونى که پيش از عادت وبعد از آن ديده استحاضه مى‌باشد، و بايد عبادت‌هايى را که در روزهاى پيش از عادت وبعد از عادت به جا نياورده قضا نمايد.

ج. اين خانم مضطربه است (زنى که چند ماه خون ديده ولى عادت معينى ندارد يا عادتش به هم خورده) اگر همه خون‌هايى که ديده يک جور  باشد، چنان‌چه عادت خويشان او مشخص است آن مقدار را براى خود حيض و بقيه را استحاضه قرار مى‌دهد. اما اگر چند روز آن نشانه‌ى حيض و چند روز ديگر آن نشانه استحاضه دارد، چنان‌چه خونى که نشانه‌حيض دارد کمتر از سه روز و بيشتر از ده روز نباشد، همه‌آن حيض است، واگر خونى که نشانه‌ى حيض را دارد کمتر از سه روز باشد بايد بنابر احتياط تا هفت روز را حيض قرار دهد.

ج. اگر بدون امتحان مذکور با ممکن بودن آن نماز به جا آورد، نماز باطل است هر چند بعد، ظاهر شود که خون بکارت بوده است مگر آن که به اميد مطابقت با واقع نماز به جا بياورد و در واقع هم همان باشد که اميد داشته است.

ج. کسى که عادت معين دارد و يکى از دو خون يا مقدارى از آن در ايام عادت باشد، همان حيض است.