ج. اگر دايما در سفر است، به طورى که ده روز را در محل واحد نمى‌ماند؛ هر چند از روى ناچارى نماز و روزه‌اش در اين مدت تمام و صحيح است.

ج. اگر مرتّب بين محل تحصيل و خوابگاه در رفت و آمد باشد، نماز آن‌ها در آن دو محل و بين راه تمام است.

ج. بايد در يک جا مقدارى به صورت متصل ـ بدون تخلّل سفر ـ بماند تا صدق عرفى وطن بکند.

ج. اگر شوهر آن محل را وطن انتخاب کرده که قهرا زن هم قصد وطنيّت مى‌کند، وطن زن هم محسوب مى‌شود.

ج. اعراض بنا داشتن بر اين است که ديگر براى سکونت به آن محلّ برنگردد و بدون اين بنا و تصميم، اعراض نيست.

ج. حکم سفر مجدّد را دارد و مضرّ به قصد اقامت است.

ج. تمام مى‌خواند؛ همان طورى که پنج روز قبل هم تمام بود؛ هر چند بر او واجب نبود.

ج. در فرض سؤال، نماز آن‌ها تمام و روزه آن‌ها صحيح است، البته با مراعات مسأله ١٠۶۶ رساله.

ج. کثير السّفر است.

ج. نمازش در آن سه ماه تمام است.