ج. در مواردى که عقلا به ظهور و اطلاق تمسک مى‌کنند مانع ندارد، به شرطى که جستجوى کامل از مظانّ آن شده باشد.

ج. اگر اعلم بودن مجتهد زنده را احراز کرده باشد، اعمال او قضا و اعاده ندارد.

ج. اگر به احتياط عمل کرده، مى‌تواند باقى باشد، گرچه در احتياط، با رعايت اعلميّت، مى‌تواند به مجتهد زنده رجوع کند.

ج. عدالت عبارت است از ملکه‌اى که به واسطه آن شخص از گناهان کبيره و اصرار بر گناهان صغيره اجتناب نمايد؛ و مراد از اورعيّت آن است که شخص به واسطه‌ى زيادى قوّت ايمان، در جستجوى لازم براى استنباط احکام، مسامحه کمترى داشته باشد و در مقام استنباط از ديگران محافظه کارتر باشد.

ج. تشخيص موضوعات مستنبطه بر عهده مجتهد و تشخيص موضوعات صرفه، شأنِ مقلّد است.

ج. خير، زن در انتخاب مرجع تقليد مستقل است.

ج. در موضوعات، مقلد به نظر خودش عمل مى‌کند.

ج. در صورت تساوى ميّت و حىّ در آن‌چه تقليد در آن‌ها محقق شده است، بنابر اقوى، بقا جايز است و در صورت اعلميّت از حى، اظهر وجوب بقاء است.

ج. در فرض مزبور، به فتواى مجتهد ميّت عمل نکرده و بايد از مجتهد زنده تقليد کند.

ج. خير نمى‌توانيد و تقليد از مرجع اعلم در تمام مسايل واجب است.