ج. تقليد با يک بار عمل کردن تحقق پيدا مى‌کند و فقط در مسايلى که عمل کرده مى‌تواند بر تقليد ميّت باقى باشد. اگر ميّت اعلم از احياء باشد.

ج. اگر مجتهد دوم اعلم از حى باشد در محدوده‌ى مسايلى که به فتواى او عمل کرده‌ايد، بايد به مجتهد دوّم باقى بمانيد و ميزان آخرين مجتهدى است که به فتواى او عمل شده و از او عدول به ديگرى نشده باشد.

ج. ميزان عمل است نه التزام، و در فرض مسأله نمى‌تواند باقى بماند مگر در خصوص مسايلى که عمل کرده است.

ج. همين مقدار محقّق کننده عمل است و براى بقاى پس از موت، در مسأله‌ى عمل شده کافى است.

ج. جايز نيست.

ج. اگر به قول هر دو تقليد کرده بعد از فوت هر کدام در مسأله‌اى که از او تقليد کرده جايز و يا واجب است که بر تقليد او باقى بماند.

ج. تقليد و عمل به فتوا پيش از بلوغ، براى بقا کافى است.

ج. وجوب و عدم وجوب قضا، وظيفه‌ى الآن است نه گذشته؛ بنابراين بايد طبق نظر مجتهد زنده عمل نماييد.

 ج. در مسايلى که از مرجع ميّت تقليد کرده و عمل نموده‌ايد و از ايشان به ديگرى عدول نکرده‌ايد، اگر ايشان را اعلم يا مساوى با حىّ مى‌دانيد، واجب يا جايز است باقى بمانيد، به شرحى که در رساله آمده است.

ج. نمى‌تواند، زيرا با هر دو مخالفت کرده و به نظر هر دو نماز او از جهتى باطل است.