ج. طريق شناخت مجتهد اورع، همان طريق شناخت اعلم است.

ج. عمل به اين احتياط خوب است.

ج. اگر از کسى مسأله‌ى مورد اختلافى را سؤال کنند، او نمى‌تواند، نظر و فتواى خودش را اجتهادا يا تقليدا بگويد، بلکه بايد بر طبق فتواى مرجع سؤال کننده جواب بگويد، چون فرد سؤال کننده از وظيفه‌ى فعليه خودش سؤال کرده، که همان فتواى مرجع خودش است.

ج. وى همانند فرد بدون تقليد بوده و بقاء مشکل است، اگرچه عملش صحيح است.

ج. با رعايت موازين ذکر شده در رساله، مانعى ندارد.

ج. در تمام مسايل، تقليد از اعلم واجب است.

ج. فرقى ندارد، اگر فتوى و احتياط در موضوع واحد است. (به مسأله‌ى ١٠ رساله رجوع شود).

ج. الزامى نبودن تکليف، ملازمه‌اى با خروج از قلمرو تقليد ندارد.

ج. خير؛ مگر آن که او توانايى تشخيص مجتهد و اعلم را داشته باشد و به  واسطه گفتار وى، براى ديگران علم يا اطمينان به اجتهاد و اعلميّت آن فرد پيدا شود.

ج. با فرض عدم اختلال شرطى ـ مثل قصد قربت ـ مطابقت عمل با فتواى او در صحيح بودن عمل کافى است.