ج. اگر صبر ممکن است، وظيفه، به دست آوردن فتواى مرجع است؛ و در غير اين صورت، اگر احتياط ممکن است، به احتياط عمل نمايد؛ و اگر احتياط ممکن نباشد، چنان‌چه از انجام عمل محذورى پيش نيايد، مى‌تواند عمل را به جا آورد و بعد از دسترسى به فتواى مرجع، در صورت مخالفت، اعاده کند، و اين‌ها در صورتى است که عدم دسترسى در تمام مسايل نباشد، در غير اين صورت، مى‌تواند به مجتهد اعلم پس از او مراجعه کند.

ج. از باب ارشاد جاهل بدون عسر و محذور، لازم است.

 ج. در مسايلى که از مرجع ميّت تقليد کرده و عمل نموده‌ايد و از ايشان به ديگرى عدول نکرده‌ايد، اگر ايشان را اعلم يا مساوى با حىّ مى‌دانيد، واجب يا جايز است باقى بمانيد، به شرحى که در رساله آمده است.

ج. نمى‌تواند، زيرا با هر دو مخالفت کرده و به نظر هر دو نماز او از جهتى باطل است.

ج. با رعايت اعلميّت و اوثقيّت مجتهد، عدول جايز است.

ج. اعمالشان باطل است، به توضيح مذکور در مسأله‌ى ٢٠ رساله.

ج. ملازمه‌اى بين اجتهاد در فقه و اجتهاد در ساير علوم وجود ندارد.

ج. از آن جا که ملاک اعلم بودن، فهم بهتر حکم الهى است و اين مطلب با نحوه بيان و چگونگى تدريس ملازمه‌اى ندارد، پس شلوغى درس خارج نمى‌تواند ملاک اعلم بودن مجتهد محسوب گردد.

ج. بله، مى‌توان به مجتهد سوم رجوع کرد.

ج. اطمينان هم کافى است و اگر فهميد اشتباه کرده تا جايى که ممکن است بايد اشتباه را برطرف کند.