ج. بر فرض امکان زندگى در آن جا، بنابر قاعده، تکليف به نماز شبانه روزى و روزه ندارند. لذا چون تفويت مصالح لزوميه مى‌شود، در حال اختيار نمى‌توان در آن جا اقامت کرد. ولى اگر ناچار به اقامه باشد، بنابر احتياط يا بايد بر طبق نزديک‌ترين مکان به آن جا که شب و روز عادى دارند، عمل کند يا اوقات نماز و ماه‌ها را با وسايلى مثل ساعت حساب کند، ولى اين دومى عسر و حرج دارد.

 ج. چون معاملات مربوط به آن به ذمه واقع شده است، لذا ملکيت و تصرفات در آن منزل حلال است.

ج. اشکال ندارد.

ج. براى شما اشکالى ندارد.

ج. اگر زمين متعلّق به مسجد است، نمى‌توانند آن را به حسينيّه تبديل کنند و بايد طبق وقف از آن استفاده نمايند.

بله، اگر وقف بر جهت خاصّه‌ى ممکنه نيست، مى‌توانند از آن به عنوان سالنى که توسعه مسجد باشد، ولى خصوصيّات مسجد بودن را نداشته باشد، بسازند که به حسب ظاهر مانعى ندارد، واللّه‌ العالم.

ج. اگر زمين آن وقف مسجد است و تماميت وقف محقق شده است، نمى‌توانند چنين کنند و تمام طبقات به حکم مسجد است و در غير اين صورت، وقف هر طبقه و هر قسمت براى امرى مانعى ندارد و يا اين که اصلاً وقف شرعى نباشد و به عنوان نمازخانه باشد.

ج. اگر ممکن است اطاق‌هاى مذکور را تجديد بنا نمايند تا در جهت خاصّى که در وقف تعيين شده به کار رود و تبديل به حياط ننمايند و اگر ممکن نيست، با مراعات آن‌چه که مناسب‌تر است و صلاحيّت بيشتر دارد، مانع ندارد.

ج. اگر به حدّ لهو برسد و هتک مکان يا معصوم باشد، جايز نيست.

ج. هر چه وقف باشد، بايد در جهت وقف مصرف شود و آن‌چه غير از وقف است، در غير آن، در امور مربوط به مسجد مصرف مى‌شود، مگر جهت خاصى را قيد کرده باشد.

ج. مشروع است، در صورتى که مزاحمت با نمازگزاران نداشته باشد.