ج. بايد به يقين خود عمل کند.

ج. اگر خوف از دست رفتن وقت دارد، نبايد مستحبّات را به جا آورد.

ج. بله، تا وقت شرعى بيشتر نمى‌تواند بخورد يا بياشامد.

ج. اگر اذان فرد عادل و عارف و آگاه به وقت باشد، بله مى‌توان.

ج. اگر متوجه شود که تمام نماز را پيش از وقت خوانده، بايد نمازش را دوباره بخواند؛ ولى اگر در بين نماز بفهمد که وقت داخل شده، يا بعد از نماز متوجه شود که در بين نماز وقت داخل شده، نماز او صحيح است.

ج. اگر از جهت استخفاف و کوچک شمردن نماز باشد، اشکال دارد.

ج. خير لازم نيست.

ج. نافله صبح را بعد از تمام شدن نماز شب تا طلوع سرخى از طرف مشرق مى‌شود خواند و بعد از آن، اوّل نماز صبح و بعد از آن نافله صبح را بخوانند. و هر نافله‌اى که وقت مخصوص دارد، بعد از آن وقت مستحب است آن را قضا کرد. (مسأله ١١٢٩ رساله).

ج. نمازهايى که يقين داريد تمام آن قبل از وقت خوانده شده قضا دارد، در غير اين صورت قضا ندارد.

ج. در صورتى که احتمال مى‌دهند دسترسى به چيزى پيدا کنند که به واسطه آن علم يا ظن به وقت پيدا مى‌کنند، احتياط در تأخير نماز است. ولى اگر به خاطر تأخير، خود به خود علم و يا ظن به وقت پيدا مى‌شود، احتمال دارد همين قدر که گمان به وقت پيدا کردند، بتوانند نماز بخوانند ولى اگر عسر و حرج نباشد احتياط در تأخير نماز است.