ج. اگر انحراف او بيشتر از طرف راست و طرف چپ قبله بوده است، در صورتى که داخل وقت نماز متوجه شود، بايد دوباره بخواند و اگر وقت گذشته است، در وجوب قضا تامل است.

ج. بنابر اظهر مى‌تواند به گمانى که از گفته او به دست آورده عمل کند ولى اگر بتواند از راه ديگرى گمان قوى‌تر پيدا کند، بنابر احتياط گمان قوى‌تر را تحصيل مى‌نمايد.

ج. اگر انحراف در بين طرف راست و چپ او بوده و قبله در پشت قرار نگرفته باشد، به طرف قبله متوجه مى‌شود و بقيه نمازش را مى‌خواند و صحيح است؛ ولى اگر پشت به قبله بوده و يا کاملاً به طرف راست يا چپ بوده، نماز را قطع مى‌کند و دوباره رو به قبله نماز مى‌خواند.

ج. در صورت گمان به قبله از گفتار او همان کفايت مى‌کند اما اگر بتواند از راه ديگرى علم يا گمان قوى‌تر پيدا کند، بنابر احتياط گمان قوى‌تر را تحصيل نمايد.

ج. اگر انحراف در بين طرف راست و چپ قبله بوده و پشت به قبله نماز نخوانده بوده است، نمازهايى که وقت آن‌ها گذشته، صحيح است و اگر پشت به قبله خوانده بوده، بنابر احوط نمازهايش را قضا نمايد.

ج. مأمومين به علم يا اطمينان خود عمل مى‌کنند و اگر با اعتقاد امام مخالف بودند، بنابر احوط نبايد اقتدا کنند.

ج. عمدا انحراف جايز نيست و بايد صدق عرفىِ توجه به قبله محفوظ باشد؛ مگر به اندازه‌ى پهناى يک انگشت که بخشوده است.

ج. على الاحوط نمى‌تواند اقتدا کند.

ج. اگر با کمک ديگران هم نتواند، همان طور نماز بخواند.

ج. انحراف عمدى به اندازه‌ى پهناى يک انگشت جايز است نه بيشتر.