ج. اگر امام جماعت اذان و اقامه‌ى شخص ديگرى را بشنود براى نماز کافى است، اگرچه بهتر آن است که خودش بگويد و ثواب آن چند برابر است.

ج. آن را در ضمن صلوات يا دعاى صحيح مندرج کرده و بگويد.

ج. در اذان و اقامه مانعى ندارد و در تشهّد احتياط اين است که مقصود خود را در صلوات دوّمى بياورد: مانند «اللّهم صلّ على محمّد و آله الاوصياء الائمة الاثنى عشر...».

ج. مستحب است اذان در گوش راست مولود (نوزاد) و اقامه در گوش چپ او و نيز مستحب است اذان گفتن در گوش سيّى‌ء الخُلق و فرد بد اخلاق، اگرچه بداخلاقى او براى ترک خوردن گوشت تا چهل روز باشد و بهتر، اذان گفتن در گوش راست او است، و حکايت اذان هم مستحب است.

ج. سهوا اشکال ندارد، به خلاف عمد.

ج. استقبال يعنى رو به قبله بودن، و در اذان و اقامه مستحب است.

ج. در صورت امکان تذکر بدهد.

ج. حصول اطمينان مربوط به خود مکلّف است.

ج. بله، مى‌توان مگر در نماز صبح که مکروه است.

ج. طفل اگر مميّز باشد، اکتفا به اذان او براى جماعت مى‌شود.