ج. بعيد نيست مستحب بودن اقرار به ولايت اميرالمؤمنين على بن ابى طالب ـ عليه‌السّلام ـ در اذان، در صورتى که به نيّت مطلوب بودن گفته شود و کامل‌ترين عبارتى که اين جا گفته مى‌شود آن است که اقرار به خليفه‌ى دين بودن يا وصى بودن اميرالمؤمنين ـ عليه‌السّلام ـ و ائمه طاهرين ـ عليهم‌السّلام ـ در آن باشد و ذکر صلوات، مانعى ندارد. (مسأله ٧۵٨ رساله)

ج. اگر امام نشنيده ولو مأمومين شنيده باشند، براى امام جماعت کافى نيست.

ج. اگر اذيّت شدن بى‌جهت و غير عقلانى است، مانعى ندارد و در غير اين صورت صداى آن را کم کنند.

ج. بله، کفايت مى‌کند، هر چند نشنيده باشند.

ج. حرف زدن با ديگران در بين اجزاى اذان و اقامه جايز است، اگرچه مکروه است و اگر در حال اقامه باشد اعاده‌ى آن، مستحب است و اگر خيلى طول دهد که صورت اذان و اقامه به هم بخورد، از سر بگيرد.

ج. اکتفا مى‌کند. (به مسأله‌ى ٧۶٢ رساله رجوع شود.)

ج. اگر خيلى طولانى نباشد، جايز است.

ج. کراهت دارد و در اين صورت اعاده‌ى آن مستحب است.

ج. همان اذان و اقامه کافى است.

ج. با فرض اين که مثل پخش بلندگو است، اکتفاى به آن مانعى ندارد؛ ولى اگر اين گونه نباشد، بى‌اثر است.