ج. منظور يقين شخصى، اعمّ از اطمينان است ولى به وسوسه اعتنا نشود.

ج. نمازهايى را که اشتباها به نيّت ادا خوانده يا با خوف وقت با تيمم خوانده و بعد از وقت فهميده، قضا ندارد.

ج. نافله ظهر را پيش از اذان ظهر و بعد از آن که سايه به اندازه شاخص شد به اميد اين که الآن خواندن آن خوب باشد مى‌توان خواند ولى بنابر احتياط اگر قبل از ظهر مى‌خوانند نيّت ادا ننمايند و چنان چه کسى بخواهد نافله ظهر يا نافله عصر را بعد از وقت آن‌ها بخواند بهتر است بنابر اظهر نافله ظهر را بعد از نماز ظهر و نافله عصر را بعد از نماز عصر بخواند و بايد نيّت ادا و قضا نکند. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله ۶۴١ و ۶۴٢ رساله مراجعه شود.

ج. اگر ظنّ‌آور باشد کافى است.

ج. بله، باطل است.

ج. لازم نيست به او بگويند.

ج. خير، مگر کمتر از درهم باشد.

ج. اگر جاهل بوده است، اعاده ندارد. به خلاف نسيان و فراموشى نجاست لباس که بايد در وقت اعاده کند و در خارج از وقت نماز را قضا نمايد (مسأله ۶٧٣ و ۶٧۴ رساله)

ج. در صورت فراموشى، نمازش صحيح است ولى در صورت جهل به مسأله؛ اگر جهل او به جهل به حکم وضعى برگردد، احتياط لازم است وگر نه نماز صحيح است.

ج. بايد نمازش را قضا کند.