ج. نافله ظهر و عصر در سفر، يعنى در جايى که بايد نماز ظهر و عصر را شکسته خواند ساقط مى‌شود و اما در نافله عشا مختار، عدم سقوط آن در سفر است، ولى احتياط اين است که به نيّت اين که شايد مطلوب باشد، به جا آورد.

ج. بله، همان ظهر شرعى است.

ج. حيث يَقْصِد المسافةَ الثانية من الاوّل فانّه يقصّر ما لم تکن مَشْغَلاً له و لم تعدّ سيرا مستقلاًّ له حکمه.[1]

[1]. کارگر يا دانشجويى هر روز کمتر از 4 فرسخ را تا محل کارش طى مى‏کند. رفت و برگشت او به 8 فرسخ نمى‏رسد. اگر بخواهد مسافت شرعيه را کامل کند به اين صورت که از ابتدا قصد کند بعد از رفتن به محل کارش به مکان ديگرى برود که از وطنش به اندازه‏ى مسافت دور است و لو اين که مجموعا از وطن تا محل کار و از محل کار تا آن محل ديگر با هم به اندازه‏ى مسافت شرعى باشد، حکمش چيست؟ آيا بايد شکسته بخواند و يا اين که در اين مسافت تلفيقى بين محل کارش و محل ديگر، نمازش را تمام بخواند؟

ج. اگر از اوّل، مقصد مسافت دوم از محل کار به محل ديگر را قصد کند، مشروط بر اين که مسافت دوم، سفر کارى او نباشد و يا سفر مستقلّ از سفر شغلى به حساب نيايد، بايد نمازش را شکسته بخواند.

ج. کسى که بيشتر از دو محل را براى زندگى خود انتخاب کرده است، همه‌ى آن‌ها وطن او حساب مى‌شود.

ج. ميزان قصد خود او است، هر چند به تبعيّت از پدر حاصل شود.

ج. ميزان ديوار خانه‌هايى است که عرفا جزو شهر حساب مى‌شود.

ج. اگر اعراض از محلّ اقامت نکرده، نمازش تمام است و اگر اعراض کرده و برگشتن به محلّ اقامت فقط براى عبور از آن جا است، نمازش شکسته است.

ج. بله، بايد روزه واجب را بگيرد و روزه‌اش هم صحيح است.

ج. اگر براى غير شغل سفر مى‌کنند، حکم مسافر را دارند و اگر رفت و آمد آن‌ها همان رفت و آمد شغلى آن‌ها است، نمازشان تمام است و مى‌توانند روزه بگيرند و در هر صورت در برگشت که براى کار به محلّ مى‌روند، حکم سفر شغلى مترتّب است.

ج. در اين فرض در برگشت، نماز او تمام است.