ج. اگر در مجموع دو مکان نزديک به هم قصد ماندن ده روز کرد به گونه‌اى که به راحتى به هر دو مکان رفت و آمد مى‌تواند بکند، اين قصد اقامه صحيح است؛ چون وحدت و يکى بودن اسمىِ محلّ، لازم نيست و ماندن در يک محل (اقامه‌ى واحد) معتبر است.

ج. اگر مقصود و هدف از سفر او شنيدن و گوش دادن موسيقى نيست، ولى در ضمن سفر مبتلا به آن مى‌شود، نمازش شکسته و روزه هم نمى‌گيرد. (جامع المسائل ص ۵٨۶ و وسيله م ٩۵٨ و ٩۶٠.)

ج. در همان سفر شغلىِ اوّل نماز او تمام است؛ اگر ده روز اقامت با قصد در غير وطن و يا بدون قصد در وطن نکرده باشد.

ج. با صدق عمليّت سفر (سفر کارى)، بعد از سفر اوّل نمازش تمام است.

ج. در آن ١۵ روز نماز و روزه‌اش تمام است، البته غير سفر شرعى اوّل يعنى هشت فرسخ آغاز سفر.

ج. قصد انجام وظيفه فعليّه کافى است و نيّت لازم نيست به زبان ذکر شود.

ج. با اذان آن محل افطار و نماز را بايد به جا آورد.

ج. روزه‌ى واجب معين مثل ماه رمضان را، هم بايد بگيرد و هم قضايش را به جا آورد.

ج. در صورت اوّل احتياطا بايد آن نماز و روزه‌ها را قضا کند و در صورت دوم هم واجب است قضا کند.

ج. خير، لازم نيست.