ج. محلى را که انسان براى اقامت و زندگى خود اختيار کرده، وطن او است، چه در آن جا به دنيا آمده و وطن پدر و مادرش باشد، يا خودش آن جا را براى زندگى اختيار کرده باشد، پس وطن انسان بنابر اقوى جايى است که عرفا آن جا را وطن  شخص بدانند و لازم نيست در آن جا ملکى داشته باشد و يا اين که شش ماه آن جا زندگى کرده باشد؛ بلکه همين قدر که عرفا آن جا وطن او به حساب آيد، کافى است.

ج. در هر محلى که فرزند زندگى مى‌کند همراه پدر و مادر يا يکى از آن‌ها که وطن آن‌ها است، وطن فرزند هم مى‌شود و مجرّد محل تولد وطن او نيست و بعد از بلوغ و استقلال از پدر و مادر هم قصد اعراض از وطن اصلى يا توطّن جاى ديگر با خود فرزند است.

ج. اگر قبل از وقت زوال در خود شهر باشد، ظاهرا روزه‌اش صحيح است و در حدّ ترخص احتياطا جمع بين روزه و قضاى آن کند.

ج. اگر در مجموع دو مکان نزديک به هم قصد ماندن ده روز کرد به گونه‌اى که به راحتى به هر دو مکان رفت و آمد مى‌تواند بکند، اين قصد اقامه صحيح است؛ چون وحدت و يکى بودن اسمىِ محلّ، لازم نيست و ماندن در يک محل (اقامه‌ى واحد) معتبر است.

ج. اگر مقصود و هدف از سفر او شنيدن و گوش دادن موسيقى نيست، ولى در ضمن سفر مبتلا به آن مى‌شود، نمازش شکسته و روزه هم نمى‌گيرد. (جامع المسائل ص ۵٨۶ و وسيله م ٩۵٨ و ٩۶٠.)

ج. در همان سفر شغلىِ اوّل نماز او تمام است؛ اگر ده روز اقامت با قصد در غير وطن و يا بدون قصد در وطن نکرده باشد.

ج. با صدق عمليّت سفر (سفر کارى)، بعد از سفر اوّل نمازش تمام است.

ج. در آن ١۵ روز نماز و روزه‌اش تمام است، البته غير سفر شرعى اوّل يعنى هشت فرسخ آغاز سفر.

ج. قصد انجام وظيفه فعليّه کافى است و نيّت لازم نيست به زبان ذکر شود.

ج. با اذان آن محل افطار و نماز را بايد به جا آورد.